کد مطلب:312352 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:197
آمادگی درونی، زمینه ساز انجام کارهای بزرگ
دستیابی به اهداف عالی، گذشته از این كه جوشش و كوشش فراوانی می طلبد، نیازمند تحمل سختی ها و دشواری های انجام آن است. دل سپردن به مشكلات و آماده سازی درونی در برخورد با آن ها، زمینه ی تحمل را هموارتر می كند. امام صادق (ع) همان گونه كه به یاران خود دستور شكیبایی می دهد، آنان را به آماده سازی درونی
[ صفحه 221]
برای پذیرش سختی ها سفارش می كند:
... فاصبروا و وطنوا انفسكم علی الصبر توجروا [1] .
سپس بردبار باشید و خودتان را مهیای صبر كنید تا به اجر برسید.
از این كلام راهگشای امام معلوم می شود، شكیبایی و صبر ورزیدن غیر از دل سپردن و آماده سازی خویش برای صبوری است. اگر شكیبایی از پایگاه درونی برخوردار باشد، نتیجه ی آن استحكام و استواری بیش تری خواهد داشت. انسان صابر، ابتدا همه ی موانع و مشكل ها را در درون خود می آزماید و بررسی می كند، آن گاه در عرصه ی خارج با آن ها درگیر می شود و سپس به پشتوانه ی شكیب در صدد مقابله بر می آید.
آن كسی كه از درون به تماشای آینده می نشیند و آگاهانه به امیدها و ناامیدی ها و بودها و نبودها می نگرد، گویا نیمی از راه انجام كار را پیموده است. او نه تنها از دشورای ها نمی هراسد، بلكه از پیش تر نیز آن ها را می بیند و با چشمانی باز و دلی آگاه به استقبال آن ها می رود.
بر همین اساس، امام حسین (ع) اهل بیت خود را به این نكته ژرف رهنمون می سازد كه «فان كنتم قد وطنتم انفسكم علی ما وطنت نفسی علیه» تا آنان بدانند در این آزمایش بزرگ چگونه همگام با امام خود با آماده سازی خود برای پذیرش بلاها، زمینه دستیابی به اهداف سترگ عاشورایی را فراهم كنند.
[ صفحه 221]
برای پذیرش سختی ها سفارش می كند:
... فاصبروا و وطنوا انفسكم علی الصبر توجروا [1] .
سپس بردبار باشید و خودتان را مهیای صبر كنید تا به اجر برسید.
از این كلام راهگشای امام معلوم می شود، شكیبایی و صبر ورزیدن غیر از دل سپردن و آماده سازی خویش برای صبوری است. اگر شكیبایی از پایگاه درونی برخوردار باشد، نتیجه ی آن استحكام و استواری بیش تری خواهد داشت. انسان صابر، ابتدا همه ی موانع و مشكل ها را در درون خود می آزماید و بررسی می كند، آن گاه در عرصه ی خارج با آن ها درگیر می شود و سپس به پشتوانه ی شكیب در صدد مقابله بر می آید.
آن كسی كه از درون به تماشای آینده می نشیند و آگاهانه به امیدها و ناامیدی ها و بودها و نبودها می نگرد، گویا نیمی از راه انجام كار را پیموده است. او نه تنها از دشورای ها نمی هراسد، بلكه از پیش تر نیز آن ها را می بیند و با چشمانی باز و دلی آگاه به استقبال آن ها می رود.
بر همین اساس، امام حسین (ع) اهل بیت خود را به این نكته ژرف رهنمون می سازد كه «فان كنتم قد وطنتم انفسكم علی ما وطنت نفسی علیه» تا آنان بدانند در این آزمایش بزرگ چگونه همگام با امام خود با آماده سازی خود برای پذیرش بلاها، زمینه دستیابی به اهداف سترگ عاشورایی را فراهم كنند.
[1] الكافي، ج 2، ص 89.